همه افراد همیشه به این که اعضای خانواده و اطرافیانشان افراد مثبت گرایی باشند تمایل بیشتری نشان می‌دهند اما ایا خود نیز در مورد اعضای خانواده و دوستانشان چنین دیدگاه مثبتی دارند و نیمه پر لیوان را می‌بینند؟ آیا آنچه را که از دیگران توقع دارند خودشان رعایت می‌کنند؟

افراد مثبت اندیش شکست را فرصتی می‌بینند برای اینکه به اهداف بالاتری در زندگی خود دست پیدا کنند برای ارتقا سطح کیفی و کمی زندگی خود. این افراد معمولاً شکست را یک اتفاق قابل جبران می‌دانند که ارتباطی به هویت فردی آن‌ها ندارد. این در حالی است که در مقابل افراد مثبت اندیش، افراد دیگری هستند که با کوچک‌ترین شکست هویت فردی خود را به خطر می‌اندازند این‌ها افراد منفی اندیشی هستند که شکست را درس عبرت نمی‌دانند در صورتی که شکست جزئی از فرایند رشد و پیشرفت افراد مثبت اندیش است.

افراد مثبت اندیش دوست دارند به چالش کشیده شوند. این افراد عموماً به استقبال سختی می روند وهمیشه به دنبال راه حلی برای مقابله با مشکلات هستند، چرا که معتقدند بدون چالش رشدی نخواهند داشت. در مقابل این افراد کسانی هستند که به دنبال راه‌های راحت و بدون چالش می گردند، این افراد منفی باف موانع و چالش‌های زندگی را از عوامل شکست زندگی خود می‌دانند و بر این باورند که روزهای سخت زندگی نه تنها سازنده نیستند بلکه مانع پیشرفت آن‌ها نیز می‌شوند.

افراد مثبت اندیش به جای کنترل اوضاع، روی موفقیت خود تمرکز می‌کنند. آن‌ها باور دارند در زندگی‌شان چیزهای زیادی وجود دارد که از کنترلشان خارج است، اما تلاش این‌طور نیست. افراد مثبت اندیش در هر شرایطی تلاش خود را به کار می‌گیرند، حتی اگر زیاد هم نباشد؛ اما افراد منفی باف راحت طلب هستند. اگر بخواهند تلاشی هم بکنند، باور دارند کار زیادی از دستشان بر نمی‌آید و خیلی زود تسلیم می‌شوند. افراد منفی‌باف وقتی احساس می‌کنند دیگران آن‌ها را زیر نظر دارند، احتمال دارد تلاش خود را بیشتر کنند.

افراد مثبت اندیش از موفقیت دیگران الهام می‌گیرند، آن‌ها افراد پیشگام در زندگی‌شان را می‌بینند و از خود می‌پرسند: “چه چیزی می‌توانم از او یاد بگیرم؟” در مقابل افراد منفی باف به موفقیت دیگران حسادت کرده و آن‌ها را تهدیدی برای خود می‌دانند. برای منفی باف‌ها، موفقیت دیگران، یعنی شکست خودشان.

افراد مثبت اندیش از بازخورد استقبال می‌کنند. آن‌ها نسبت به یادگیری چیزهایی که مهارت‌هایشان را ارتقا می‌دهد با روی باز استقبال می کنند، چون می خواهند هر روز بهتر شوند؛ اما منفی باف‌ها وقتی بازخوردی دریافت یا فردی رفتار آن‌ها را اصلاح می‌کند، احساس بی ارزشی می‌کنند. آن‌ها به جای اینکه بازخورد را ابزاری برای بهبود بدانند، نشانه‌ی ناشایستگی خود تعبیر می‌کنند.

افراد مثبت اندیش روی چیزهایی تمرکز می کنند که تحت کنترلشان است. آن‌ها باور دارند میزان رضایتشان به واکنششان نسبت به اتفاقات وابسته است. مثبت اندیش ها معتقدند به هر آنچه روی آن تمرکز می‌کنند قدرت می‌بخشند، پس خردمندانه از آن استفاده می‌کنند؛ اما منفی باف‌ها تمرکز خود را روی چیزهایی می‌گذارند که تحت کنترلشان نیست. برای مثال، اتفاقات گذشته را مرور می‌کنند، خود را به خاطر اشتباهاتشان سرزنش می‌کنند و به ترسشان از آینده امکان می‌دهند تا آن‌ها را در مسیر امروز متوقف کند.

مثبت اندیش‌ها می‌دانند تنها چیزی که تغییر نمی‌کند، خودِ تغییر است. افراد مثبت اندیش باور دارند که می‌توانند تغییر کنند و دیگران هم می‌توانند تغییر کنند؛ اما منفی باف‌ها معتقدند تمام افراد شخصیت ثابتی دارند؛ پس هیچ تلاشی هم برای بهبود نمی‌کنند، زیرا با خود فکر می‌کنند: “چه فایده ای دارد؟” علاوه بر آن، منفی باف‌ها به دیگران هم امکان تغییر نمی‌دهند. وقتی منفی باف‌ها نسبت به چیزی بدبین می‌شوند، دیگر نمی‌توانند آن را به صورت دیگری ببینند.

افراد مثبت اندیش به دنبال یادگیری هستند. آن‌ها باور دارند اطلاعات هر روز کامل‌تر می‌شود و آنچه ۱۰ سال پیش عمل می‌کرد، اکنون هیچ اثری ندارد. منفی باف‌ها باور دارند هر چیزی را می‌دانند و اگر اطلاعات جدید با آنچه از قبل می دانستند تناقض داشته باشد، بعید است آن را قبول کنند. آن‌ها قبل از اینکه تشخیص دهند چه چیزی درست و چه چیزی غلط است، به فرد گوینده آن توجه می‌کنند.

مثبت اندیش ها از بلندپروازی هراسی ندارند؛ اما افراد منفی باف نه تنها تفکر کوتاهی دارند، بلکه همواره تلاش می‌کنند دیگران را متقاعد کنند رؤیاها و آرزوهایشان دست نیافتنی است.

افراد مثبت اندیش سعی می‌کنند شخصیت دیگران را پشت سرشان هم بالا ببرند؛ اما منفی‌باف‌ها دیگران را ضایع و کوچک می‌کنند تا خودشان حس بزرگی پیدا کنند.

افراد مثبت اندیش گفته‌های درونی خوبی با خود دارند. آن‌ها از داستانی که برای خود می‌گویند مطلع هستند و به افکارشان اجازه نمی‌دهند دلسرد شوند. علاوه بر آن، انتظارات واقع بینانه ای از خود دارند. افراد مثبت اندیش هیچ وقت درباره نقاط ضعف و سختی وضعیتشان به خود دروغ نمی‌گویند؛ اما در مقابل به خودشان هم می‌گویند برای موفقیت چه کاری باید انجام دهند. منفی باف‌ها بدترین دشمن برای خود هستند. آن‌ها حتی اگر موفق و ثروتمند هم باشند، نمی‌توانند نیمه‌ی پُر لیوان را ببینند. آن‌ها به آسانی روی تمام جوانب زندگی تمرکز می‌کنند و روز به روز اعتماد به نفس خود را پایین می‌آورند.

افراد مثبت اندیش با خودشان همانند قهرمان رفتار می‌کنند. آن‌ها رفتارهای آگاهانه‌ای دارند و حالت چهره‌شان به خوبی مثبت اندیشی را نشان می‌دهد. در مقابل، منفی باف‌ها خود را کوچک می‌بینند. همیشه نگران هستند و نگاهشان به سمت پایین است. شاید در نگاه اول فکر کنید، کم عقل، ناراحت یا افسرده هستند، یا حتی بی‌تفاوت‌اند…؛ چرا که شاد و راضی به نظر نمی‌رسند.

افراد مثبت اندیش طرفدار کار گروهی هستند، پس به تمام ایده‌هایی که مطرح می‌شود اهمیت می‌دهند و از آن‌ها طرفداری می‌کنند، حتی اگر با آن‌ها موافق نباشند. در مقابل منفی باف‌ها اگر به این نتیجه برسند ایده‌شان موفقیت آمیز نیست، از آن هیچ حمایتی نمی‌کنند. وقتی ایده‌ای که متعلق به خودشان نبوده دچار شکست می‌شود، از عباراتی چون “من از اول گفتم … ” برای سرزنش همکارشان استفاده می‌کنند.

مثبت اندیش ها بسیار قدردان هستند. آن‌ها در هر شرایطی می‌توانند نیمه‌ی پُر لیوان را ببینند و از هیچ چیزی به سادگی نمی‌گذرند. منفی باف‌ها این توانایی را ندارند در شرایط سخت نکات مثبت را دریابند. آن‌ها برای بررسی جوانب مثبت یک وضعیت وقت صرف نمی‌کنند.

افراد مثبت اندیش همیشه دوست دارند مثبت اندیشی را گسترش دهند. وقتی اطرافیانشان کار خوبی انجام می‌دهند، با تشویق و توجه آن‌ها رو به رو می‌شوند؛ اما منفی باف‌ها می‌گویند: “چرا برای کاری که حتماً باید آن را خوب انجام دهد، تشویقش کنم؟” هر آنچه منفی باف‌ها از درک آن ناتوان هستند، این است که تشویق و تحسین هیچ اهمیتی ندارد، بلکه توجه به دیگران است که اهمیت دارد. یک تشویق و تحسین ساده می‌تواند باعث تقویت و تحکیم روابط شود و برای انجام بهتر کار به فرد انگیزه بدهد. مثبت اندیش ها به تأثیر و قدرت کلمات واقف‌اند و همیشه در صحبت‌های خود از مثبت‌ترین عبارات استفاده می‌کنند.